RUHUNMU ATEŞ YOKSA O GÖZLERMİ ALEVDEN

Ruhun mu ateş yoksa o gözler mi alevden
Bilmem bu yanardağ nasıl korla tutuştu
Pervane olan kendini gizler mi alevden
Sen istedin ondan, bu gönül zorla tutuştu…

Gün, senden bir ışık alsa da renge bürünse
Ay, secde edip çehrene yerlerde sürülse,
Her şey silinip kaybolurken nazarımdan
Yalnız o güzel gözlerinin nuru görünse…

Ey sen ki kül ettin beni onmaz yakışınla
Ey sen ki gönüller tutuşturdun her bakışınla
Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince
Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince
Gönlümdeki azgın devi rüzgarlara attım
Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım…

Gözler ki; bir parçasıdır sende ilahın
Gözler ki senin en güçlü zulmün ve silahın
Vur şanlı silahınla, gönül mülkü düzelsin
Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin…

Bir başka füsun fışkırıyor sanki yüzünden
Bir yüz ki yapılmış garip bir hüzünden
Hasret sana ey yirmi yılın taze baharı
Ölümle de dinmez yine bağrımdaki ağrı

Dinmez; gönlün, tapmanın, aşkın sesidir bu
Dinmez; ebedi özleyişin bestesidir bu
Hasret çekerek uğrunda ölmek kolaydı
Görmek seni mezardan eğer mümkün olaydı..

Dünyayı boğup mahşere döndürse denizler
Tek bendeki volkanları söndürse denizler
Mehtaplı yüzün Tanrıyı kıskandırıyordur
En hisli şiirde bile anlatılmaz bu güzellik

Yaklaşılması güç, senden uzaklaşması zordur
Kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik…