Koskoca ve dolu dolu geçen bir ay. Bir ayın her günü, her anı seninleydim. Sevginin en güzelini, mutluluğun en büyüğünü, tutkunun en kuvvetlisini ve bağlılığın en asilini tattım. Bugün duyguların “en” ini tattırdın ya, ayrılığın en acısını da yaşattın. Gerçi ayrılıkların hiçbiri kolay değil. Ben ne ayrılıklar gördüm. Ama hiçbirinde bu kadar kararmadı dünyam. Hiçbirinde bu kadar acıya dayanmak zorunda kalmadım. Yoksun, bu bir gerçek. İçim yanıyor ve kalbim ne yapacağını şaşırmış durumda. Oysa ne kadar mutluyduk. Ne fedakârlıklar yapmış, nelerden vazgeçmiştik birbirimiz için. Aşkı gerçek yapan da bu değimlidir zaten? Sana hak ettiğin değeri vermiştim. Benim hak ettiğim değer ise bu kadarmış. Ne kadar seversem diyeyim, senin bana verebileceğin değer ve sevgi bu kadarmış. Ne daha fazlası ne daha azı…

Seni her düşündüğümde büyüyordun içimde, sığdıramıyordum seni kalbime. Sevmekten vazgeçmedim hatta sensizken bile yaşattım seni içimde. Çünkü seni kalbimden çıkardığım an öleceğime inandım. Benim sevgim gün geçtikçe çoğalırken, kök salarken senin sevgin günden güne çürümeye başlamış.  Ben o çürüyen sevgiyi durduramadığıma yanıyordum. Sensiz boşlukta gibiydim. Onca kalabalık içinde sanki bir başımaydım yapayalnızdım.

Çünkü ellerini zamansız çektin ellerimden. Annesini kaybetmiş bir çocuk gibi kaldım ortada.

Ayrılığın adı, yolların acımasızlığı, sensizliğin ağrısı ve çaresizlikler iyice çöreklenmişti içime. Ne konuşsam biri sendin ne düşünsem biri senin için oluyordu. Mutlu olmaya çalışmaktan, gülmek istemediğim anlardaki yalancı tebessümlerden yoruldum artık. Tüm bağlarımı sana bağladığım için çok güçsüz hissediyorum kendimi. Ben bütün bunları sen gitmeden yaşamaya başladım. Benden uzaklaşmadığını fark etmedim mi sanıyorsun? Bu bana koymadı mı yalnız geçen kara gecelerde. Düşmedi mi gözümden damla damla yaşla? Ağırmadı mı sanıyorsun kalbim? Sen bana çaresizlik ve üzüntü içinde yaşamayı öğrettin. En sonunda da bu acıya dayanmayı öğrendim…